Ανησυχώ …

Τελικά φαίνεται ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε μόνο για το παλαιωμένο των ηλεκτρογεννητριών του σταθμού της Μονής, οι οποίες όντας υπό απόσυρση καλούνται σήμερα να παράξουν ηλεκτρική ενέργεια στα όρια, τα οποία ο κατασκευαστής έδιδε όταν ήταν καινούργιες, αλλά θα πρέπει να ανησυχούμε και για τις ηλεκτρογεννήτριες του κατοχικού μορφώματος. Τουλάχιστον και προς αυτή την κατεύθυνση φαίνεται να μετακυλείεται η ανησυχία σε μερίδα του κόσμου αλλά και ΜΜΕ (ηλεκτρονικών και έντυπων) στην σημερινή Κύπρο. 
Μετά λοιπόν το «θαύμα» του Επιμελητηρίου  και την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας από τα κατεχόμενα, η ευχή μερίδας του λαού και των ΜΜΕ είναι να δουλεύουν καλά οι γεννήτριες, τόσο των ελευθέρων περιοχών όσο και του κατοχικού μορφώματος, για να παρέχεται απρόσκοπτα ικανοποιητική ηλεκτρική ενέργεια.
Και η ερώτηση είναι αναπόφευκτή. Ε! καλά έτσι δεν πρέπει να είναι; Απαντήσεις υπάρχουν πολλές, ανάλογα με την σκοπιά και την χροιά που κάποιος θέλει να δώσει.
Αν θέλουμε να δώσουμε μια αποκλειστικά και μόνο οικονομικής φύσεως χροιά στην απάντηση μας τότε θα πρέπει να εξετάσουμε όλες τις οικονομικές συνιστώσες (τιμή αγοράς από τα κατεχόμενα, κόστος συνδέσεων και μεταφοράς στις ελεύθερες περιοχές κλπ) και να αποφασίσουμε αν μας συμφέρει ή όχι. Είμαι σίγουρος ότι με οικονομικούς όρους δεν συμφέρει η αγορά αυτή διότι η τιμή αγοράς είναι πολύ πιο πάνω από την τιμή παραγωγής στις ελεύθερες περιοχές).
Αν θέλουμε να δώσουμε μια πιο φιλελεύθερη χροιά στο πρόβλημα τότε μπορούμε να πούμε ότι ανεξάρτητα του κόστους μια και τα έφερε ο Ιούλιος (μήπως αυτός φταίει) να μην έχουμε παραγωγική δυνατότητα σε ηλεκτρική ενέργεια και οι δίπλα έχουν περίσσευμα, τότε ας δεχτούμε την προσφορά τους.
Αν πάλι ενδιαφερόμαστε να δώσουμε μια καθαρά πολιτική χροιά στην απάντηση μας τότε και πάλι απλά θα απαντούσαμε ότι (προϊόντων των διεθνιστικών αρχών του κυβερνώντος κόμματος), ναι! πρέπει να δεχτούμε την προσφορά (μα είναι προσφορά ή τελικά αγοράζουμε την ενέργεια) διότι η αποδοχή της θα δημιουργήσει μεταξύ του λαού συνθήκες καλύτερης αντίκρισης των κατοίκων και της διοίκησης των κατεχομένων, θα είναι ένα σωστό βήμα προς τη επαναπροσέγγιση, θα είναι προς την ορθή κατεύθυνση, θα φέρει πιο κοντά τους μηχανικούς των εταιρειών ηλεκτρισμού, θα…, θα…, θα…, θα κάνουμε ευτυχισμένο ένα ακόμα άνθρωπο, τον Ντάουνερ, διότι αυτά που δεν κατάφερε να κάνει σε τόση έκταση και ένταση τα έκανε ο Ιούλιος του 2011.
Αν όμως θέλουμε να δώσουμε μια αγωνιστική, μια εθνοπρεπή απάντηση, μια απάντηση που να απηχεί τα δεινά της εισβολής και κατοχής, που να τιμά τους νεκρούς μας, μια απάντηση που θα μας υψώνει ως λαό,  τότε αυτή είναι στην καλύτερη περίπτωση και με ήπιους τόνους «όχι ευχαριστώ». Διότι αυτή η ενέργεια παράγεται στα κατεχόμενα, από εργοστάσιο που είναι κτισμένο πάνω σε κλεμμένη γη (τη δική μας γη), διότι η κατοχική διοίκηση θα χρησιμοποιήσει αυτή μας την αποδοχή σε όλα τα πολιτικά φόρα στα οποία έχει λόγο, για να εξυπηρετήσει τους δικούς της σκοπούς, διότι στο τέλος της ημέρας οι νεκροί μας θα προδοθούν για μια ακόμα φορά από εμάς τους ίδιους, που φευ  πριν λίγες μέρες τους δαφνοστεφανώσαμε.
Ας βρούμε λοιπόν δικούς μας τρόπους, εσωτερικούς, για  απαύλυνση του προβλήματος, ας περιορίσουμε λίγο ο κάθε ένας την κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας (το ξέρω δεν είναι εύκολο, θέλεις για το θερινό μας κλίμα, θέλεις για την καλοπέραση μας, θέλεις… για ένα πλήθος από λόγους) για να δείξουμε και στο κράτος ότι αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, αλλά κυρίως για να μην αιμοδοτήσουμε επίσημα αυτή την φορά το μόρφωμα των κατεχομένων. Έτσι με λιγότερη ζήτηση ενέργειας θα υπάρχει λιγότερη ανησυχία και από το επιμελητήριο μας για συμφωνίες με την ηλεκτρική των κατεχομένων και από εμάς θα φύγει ένα επιπλέον άγχος και ανησυχία.

Εκειβόλος

Ευχαριστούμε τον φίλο που μοιραστηκε τους προβληματισμούς του μαζί μας