Γυρεύκω σε. Μεν φοβάσαι, δεν μπορώ να σου κάμω τίποτε. Μια γυναίκα μόνη μου είμαι, μάνα τζιαι ψυχολόγος, δεν είμαι ούτε δικαστίνα, ούτε εισαγγελέας.
Είμαι όμως πολίτης τούτης της χώρας. Ζω σε τούτον το κράτος που κυβερνάς. Αναγιώνω παιθκιά στην επικράτειαν σου.
Τζιαι ανησυχώ. Ανησυχώ πολλά. Έσιει που την Δευτέραν που εν μπορώ να τζιοιμηθώ τις νύχτες. Εν ησυχάζω. Τζιαι τις μέρες εν μπορώ να δουλέψω, όι μόνο γιατί έν έσιει ρέυμα τζι ανεβαίνω με τα πόθκια 9 ορόφους τζιαι γίνομαι σούππα λούμα μες το γραφείον μου, αλλά γιατί ανησυχώ τζιαι φοούμαι.
Φοούμαι για την ασφάλεια των παιθκιών μου σε τούτον τον τόπον.
Εν ηξέρω τι άλλον μπορεί να μας ξημερώσει. Ούλλα περιμένω τα πλέον.
Η επιστροφή της κοινής λογικής
Πριν από 14 ώρες