Κυπριακός Ελληνισμός και ικανότητα αντίστασης μια σημερινή προσέγγιση.

1986. Διαμάχη και δικαστικοί αγώνες ορισμένων συμπατριωτών μας κατά την Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου για τον τρόπο τιμολόγησης και το πάγιο  χαράτσι που επέβαλλε στους  λογαριασμούς κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος, κάτι που είχε άμεση σχέση με την εκάστοτε παραχωρούμενη ποσότητα ηλεκτρικού ρεύματος προς στα κατεχόμενα.
Ναι!! για όσους δεν θυμούνται συνέβαινε και αυτό, δηλαδή δίναμε ηλεκτρική ενέργεια στα κατεχόμενα, οι τουρκοκύπριοι πλήρωναν το κόστος στο εξάμβλωμα των κατεχομένων και η Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου φόρτωνε μέσω του πάγιου μέρος του αντίστοιχου κόστους στους δικούς μας λογαριασμού.
Μεταξύ των συμπατριωτών μας που αρνούνταν να πληρώσουν το πάγιο χαράτσι και ο γιατρός Τάκης Γεωργίου, του οποίου η Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου έκοψε τότε την παροχή ρεύματος μεσούσης χειρουργικής επέμβασης.

2011. Μετά τα τραγικά γεγονότα της Δευτέρας 11 Ιουλίου 2011, της απώλειας 13 συνανθρώπων μας και της ταυτόχρονης απώλειας του 50% περίπου της ικανότητας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, γίνονται εργώδης προσπάθειες για εξασφάλιση ηλεκτρικής ενέργειας και μέσων παραγωγής της. Το Βιομηχανικό μας Επιμελητήριο συνεπικουρούμενο από την Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου προσέγγισε το «αντίστοιχο» επιμελητήριο του εξαμβλώματος και «ω! του θαύματος» τώρα στο δίκτυο της Αρχής Ηλεκτρισμούς Κύπρου φτάνει (από προχτές το βράδυ) «φρέσκο» ρεύμα προς μόνο 0.19 ευρώ την κιλοβατώρα.
Οι συμφωνία αυτή προκαλεί τριγμούς στο ήδη ταραγμένο πολιτικό σκηνικό του τόπου.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το Επιμελητήριο και η Αρχή θέλοντας να συνεχιστεί η απρόσκοπτη παροχή ηλεκτρικής ενέργειας σε όλους τους τομείς της οικονομικής δραστηριότητας του τόπου και σε όλα τα νοικοκυριά, εν τη σοφία τους στράφηκαν (μεταξύ των άλλων λύσεων)στην λύση της αγοράς ενέργειας από τα κατεχόμενα.
Άλλοι λένε. Μα ρεύμα από τον κατακτητή; από τον σφαγέα; από τον βιαστή; από τον εμπρηστή; από τον δολοφόνο; από τον … και καλά δεν στοιχειοθετείται αναγνώριση; που θα βγει το τιμολόγιο; και σε ποιον η επιταγή; μα καλά μας δουλεύουν; όλα στον βωμό της επαναπροσέγγισης; Καλά και τα όπλα που μπαίνουν στη φαρέτρα του τούρκου πρωθυπουργού, μα πόση μωρία μας διακατέχει λοιπόν σε αυτό τον τόπο πόσος ωχαδερφισμός;
Ένα θέμα σαν αυτό θα ήθελε, πιστεύω, πολύ περισσότερη προσοχή στην εξέταση του. Δεν πάμε έτσι απλά και απερίσκεπτα στο σπίτι του κρεμασμένου κομίζοντας «δώρα» από τον δήμιο. Και τι δώρα; μας έσφαξαν μας πήραν το κεφάλι και πρέπει να δεχτούμε τώρα πληρώνοντας  δώρο  που μας στέλνουν. Όχι δεν είναι τα λεφτά ακριβώς το αντίθετο, είναι θέμα αρχής. Γιατί να κάνουμε συμφωνία με το εξάμβλωμα; χάθηκε η στοιχειώδης αξιοπρέπεια; χάθηκε ο στοιχειώδεις αυτοσεβασμός; Είναι συμβατό αυτό με την πράξη των νεκρών μας της 11ης Ιουλίου και Ιουλίου- Αυγούστου 1974 ή μήπως με τον τρόπο αυτό τους ξαναπροδίδουμε; Γιατί να μπαίνουν τα κομματικά «πιστεύω» στα εθνικά θέματα (δεδομένου του γνωστού διεθνιστικού χαρακτήρα του ΑΚΕΛ, που με τόσα προβλήματα μας έχει φορτώσει όπως, πολιτικούς πρόσφυγες, πολιτογραφήσεις, ξένους εργάτες, ανοχή -και τις περισσότερε φορές επιβράβευση- του ξένου, ιδιαίτερα μουσουλμανικού, στοιχείου που κυκλοφορεί στον τόπο μας υπό μορφή εργάτη).
Και δεν είναι μόνο τα γεγονότα που συνδέονται με την τραγική έκρηξη. Είναι η πολιτική του υπ. Παιδείας και Πολιτισμού, η οποία με τον διεθνιστικό φακό με τον οποίο βλέπει την παιδεία στον τόπο έχει καταφέρει να κάνει παιδιά χωρίς όραμα, παιδιά που πιάνουν πάτο στις παγκύπριες εξετάσεις,  παιδιά που ζητούν από τους γονείς τους να τα βγάλουν «λίγο τρελά» για να γλυτώσουν την θητεία στην Ε.Φ… και πόσα άλλα επιτεύγματα. Παιδιά με υλιστικές μόνο αξιώσεις, χωρίς πνευματικές επιδιώξεις.
Με αυτές τις σκέψεις, να διαγράφουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, διερωτώμαι συχνά για το μέτρο της ικανότητας μας σε αντίσταση. Πριν ένα μήνα, πριν ένα χρόνο, έλεγα ότι «δεν έχουνε υπόθεση» Τώρα όμως παρηγορούμαι βλέποντας τους αγανακτισμένους (κυρίως νέους ανθρώπους) να αντιδρούν, να μαζεύονται κάθε βράδυ εκεί έξω από το προεδρικό, όχι γιατί θέλουν να κάνουν κακό στον Πρόεδρο, αλλά γιατί θέλουν να φωνάξουν πιο δυνατά αυτό που δεν ακούει, αυτό που δεν του λένε οι του περίγυρου του, «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ». Αντιδρούμε λοιπόν, άρα το εγκεφαλογράφημα μας δεν είναι μια ευθεία γραμμή, άρα ζούμε. Αυτό είναι το σημαντικότερο αποτέλεσμα των τελευταίων τραγικών γεγονότων. Ανακαλύψαμε ότι ζούμε. Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτή την δυναμική, ας την διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού, γιατί αυτή η δυναμική θα βελτιώσει την ποιότητα της δημοκρατίας στον τόπο, θα βάλει τους πολιτικούς μας ταγούς ενώπιο των ευθυνών τους, θα τους βοηθήσει να υπολογίζουν τον απλό λαό, τον ψηφοφόρο, θα τους βγάλει λίγο από το απυρόβλητο, θα τους κατεβάσει λίγο από τους εξώστες.
Κάτω από το πρίσμα της αντίστασης μπορούμε να διαμορφώσουμε και άλλες μορφές αντίστασης, καθόλα ενεργητικές. Αντίσταση στην κατανάλωση ρεύματος με στόχο την ελαχιστοποίηση της χρήσης ηλεκτρικής ενέργειας, άρα και αυτής που έρχεται από το εξάμβλωμα. Ας ανοίξουμε τα παράθυρα για να μπει μέσα το φώς, το πρωί τα δυτικά παράθυρα, το απόγευμα τα ανατολικά. Ας μη δούμε τηλεόραση δεν θα πάθουμε κάτι; Αντί να καθίσουμε στο σπίτι μέσα σε κλιματιζόμενο χώρο ας καθίσουμε έξω κάτω από ένα δένδρο, σε χώρο που θα δροσιστούμε από τον αέρα, κυρίως αργά το απόγευμα και το βράδυ. Ας ανάψουμε ένα κερί στο δείπνο μας, θα γίνει και πιο ρομαντικό. Δεν είναι ανάγκη να αγοράσουμε του κόσμου τα αγαθά από τον μπακάλη. Ας αγοράσουμε αυτό που θέλουμε για σήμερα για να μην έχουμε την έγνοια να τα συντηρήσουμε. Παγωμένο νερό, μα υπάρχει συνταγή πατροπαράδοτη, πήλινο δοχείο με μια βρεγμένη πετσέτα από γύρω και το νεράκι είναι σίγουρα δροσερό. Να χρησιμοποιήσουμε ένα καμινέτο, ένα εκδρομικό γκαζάκι για τον καφέ μας αντί για την ηλεκτρική εστία. Είναι αφόρητη η ζέστη ας χρησιμοποιήσουμε ένα αεριστήρα που καίει πολύ λιγότερη ενέργεια από ένα κλιματιστικό. Αν το σκεφτούμε καλά μπορούμε να κάνουμε πολλά τέτοια μικρά πραματάκια που θα μας δώσουν σε ατομικό επίπεδο την ικανότητα αντίστασης στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας από τα κατεχόμενα.

Κλεάνθης Α. Νικολαΐδης