1974. Tόσο κοντά και όμως τόσο μακριά.

Είχε λοιπόν δίκαιο ο Ντενκτάς, όταν έλεγε ότι ο χρόνος θα λύσει το πρόβλημα;
37 χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα της εισβολής και όμως φαίνεται ως να έχουν περάσει 137 χρόνια από τότε, διότι η μετάλλαξή μας, σε επίπεδο ηγεσιών αλλά και κοινωνίας δεν μπορεί να εξηγηθεί σε συντομότερο χρονικό διάστημα.

Ο αγώνας τότε, άνισος και προδομένος, οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι τραυματίες και οι παθόντες δεκάδες χιλιάδες. Ένας λαός ολόκληρος. Πρόχειρα κοιμητήρια, πρόχειρες ταφές, πρόχειροι συνοικισμοί προσφύγων. Πρόχειρες και αλλοπρόσαλλες οδηγίες. Όλα πρόχειρα…


Σήμερα;…. Σήμερα ο αγώνας «συνεχίζεται». Υπάρχει ευδαιμονισμός, ησυχία, ηρεμία, συνομιλίες.  Άνοιξαν οδοφράγματα, ο κόσμος κινείται «ελεύθερα», γίνεται πάλη να ανοίξουν και άλλα οδοφράγματα. Υπάρχει διακίνηση από και προς τα κατεχόμενα. Εμείς δίνουμε και αυτοί παίρνουν, στην αρχή τα πάντα, σήμερα είναι εκλεκτικοί. Παίρνουν αυτό που θέλουν, γιατί τους το δίνουμε. Είναι όμως και αρκετοί (και αρκετές), που ενσυνείδητα αιμοδοτούν το μόρφωμα των κατεχομένων (εν δυνάμει συνιστών κράτος) «καταθέτοντας» τεράστια ποσά στα καζίνο ή στα προϊόντα παραχάραξης. Αλήθεια τι κάνει ο άνθρωπος για ένα τζιν Calvin Klein, ... για μια «επώνυμη» κολόνια. Κάποιοι άλλοι επιτηδεύονται την ασάφεια του σημερινού διαχωρισμού και πλουτίζουν, φάρμακα, τρόφιμα από όλα έχει το πανέρι.
Τα κατεχόμενα παραμένουν κατεχόμενα και ο «νόμος εφαρμόζεται». Ο κατοχικός στρατός είναι εκεί, 40000 πάνοπλοι σε επιθετική διάταξη, απέναντι στον δικό μας μίζερο «ωχαδελφισμό». Οι πρόσφυγες παραμένουν πρόσφυγες αλλά και αυτοί με ημερομηνία λήξης, αφού τα παιδιά τους δεν θεωρούνται πρόσφυγες. Βολεύονται κάπως με τον Φορέα Ισότιμης κατανομής Βαρών, την βοήθεια της Μέριμνας και σωπαίνουν.
Ο τύμβος παραμένει Τύμβος Μακεδονίτισσας (ο οποίος, δεν ξέρω αν το προσέξατε, μεγαλώνει) για να φυλά στα σπλάχνα του αδικαίωτους τους ηρωικούς μας νεκρούς. Εκεί αναπαύονται Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Οπλίτες που έπεσαν κατά την εκτέλεση του υπέρτατου καθήκοντος από το 1964 και μετά και κυρίως κατά την εισβολή του 1974. Μαζί, άνδρες της Ε.Φ, της ΕΛΔΥΚ της Α’ Μοίρας Καταδρομών (κύρια όλα τα μέλη – πλην του Θανάση- της διμοιρίας του ΔΕΑ Τσαμκιράνη και του πληρώματος που επέβαιναν του μοιραίου «Νοράτλας» κατά την αποστολή "ΝΙΚΗ". Εκεί αναπαύεται ο Μπινάκης της ΕΛΔΥΚ από τα Χανιά, ο Σταυριανάκος της διμοιρίας Μηχανικού της ΕΛΔΥΚ από την Μάνη, ο Άντης Φιλήτας από την Μόρφου της ακταιωρού «Φαέθων» των μαχών του 1964, Ανδρέας Καλογήρου του Πυροβολικού …… (Διερωτηθήκατε, ακούσατε, διαβάσατε για τα κατορθώματα αυτών των ανδρών;), εκεί αναπαύονται και τα οστά μαρτύρων, των ηρωικών μας αγνοουμένων (όσων η τύχη έχει διακριβωθεί), με το αποτύπωμα στο κεφάλι της σφραγίδας της κρατικά κατευθυνόμενης τουρκικής βαρβαρότητας και του «ηρωισμού» του τούρκικου στρατού, όλοι μαζί αγκαλιασμένοι στα σπλάχνα της μάνας γης.

Ποίος όμως τους θυμάται σήμερα, νεκρούς ή αγνοούμενους; Μόνο οι στενοί τους συγγενείς και λίγοι γραφικοί, ίσως ταυτόχρονα και οπισθοδρομικοί, πάντως άνθρωποι που ζουν και κινούνται μεταξύ μας. Ο περισσότερος κόσμος έχει ξεχάσει, μερικοί νεώτεροι ελέω του «λαμπρού και σύγχρονου εκπαιδευτικού μας συστήματος» βρίσκονται σε μόνιμη σύγχυση, ούτε λόγος να γίνεται για τον τιτάνιο αγώνα του 1955-1959. Σε μερικές περιπτώσεις το οικογενειακό περιβάλλον προσπαθεί να αντιδράσει δίνοντας στίγμα, βάζοντας πυξίδα, χαράζοντας πορεία. Αν τα θεμέλια είναι γερά τότε υπάρχει ελπίδα, αν όμως…. Διότι είναι και κάποιοι γονείς, κυρίως ορθολογιστές, που βγάζουν τα αρσενικά παιδιά τους … τρελά (λίγο όμως!) για να μην υπηρετήσουν στην ΕΦ, να προλάβουν να σπουδάσουν, να πάρουν μια θέση στο δημόσιο, να αποκατασταθούν μια ώρα γρηγορότερα.

Σήμερα οι περισσότεροι των πολιτικών μας ταγών θεωρούν ότι οι συνθήκες είναι ώριμες για λύση. Θεωρούν ότι οι συναλλαγές, η ανάμειξη του κόσμου έχουν δουλέψει καταλυτικά και ότι το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Μετά από τρία χρόνια εντατικών συνομιλιών έχουν σημειωθεί «συγκλίσεις»… αλήθεια σε ποιους απεύθυναν το ερώτημα αν πράγματι οι «συγκλίσεις» αποτελούν συγκλίσεις. Επιμένουν, 50000 έποικοι, εκ περιτροπής προεδρία, περιουσιακό. Το κυπριακό πρόβλημα από πρόβλημα εισβολής και κατοχής διολίσθησε και υποβαθμίστηκε, κατάντησε απλά περιουσιακό πρόβλημα, πρόβλημα αποζημιώσεων και κάποιων μικρορυθμίσεων σε ποσοστώσεις στο «κεντρικό κράτος».

Έχουν όμως γνώση οι φύλακες. Μπορεί οι πολιτικοί μας να θεωρούν ότι τα ποσοστά που πήραν στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές (όλα τα κόμματα ήταν ευχαριστημένα, χαμένος …. κανένας) αποτελούν αποδοχή των διολισθήσεων και της κατάντιας μας αλλά και το 2004 με τα ίδια κομματικά  ποσοστά ο λαός αποφάσισε κάτι άλλο συντριπτικό κατά …. της σαφήνειας που δήλωναν τα ποσοστά.

Κλεάνθης. Α. Νικολαΐδης