Ελάχιστος φόρος τιμής στον Ευαγόρα Παλικαρίδη (συνέχεια)

Ο Φώτης Βαρέλης, Δωδεκανήσσιος ποιητής και καθηγητής πανεπιστημίου, κατασυγκινημένος από το φαινόμενο του Ευαγόρα Παλλικαρίδη, γράφει το 1957 το ακόλουθο ποιήμα, από τα πιο χαρακτηριστικά για τον δεκαοχτάχρονο ήρωα. Ο Φώτης Βαρέλης, μέσα στην ταπεινότητά του, άφησε το ποιήμα του να γίνει θρύλος, χωρίς το όνομά του. Αποδόθηκε σε άγνωτο ποιητή, και πολλές φορές συναντάται ως δημοτικό της Εποχής! Δεν παύει όμως να αντανακλά τη δόξα της θυσίας του Παλλικαρίδη και να μεταδίδει τη συγκίνση που προκαλεί.














ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΙΚΑΡΙΔΗΣ
(Του Βαγορή)

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμμάλας τη θηλιά σπαρτάραφε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ' άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης Εκκλησιά, πανεί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει,
χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη, κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

-Παρόντες όλοι;
-Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
-Παρόντες, λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει:
-Σήκω Ευαγόρα να μας πεις Ελληνική Ιστορία!
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν σ' αναφιλητά, ετούτοι κι όλη η τάξη.

-Παλλικαρίδη, άριστα! Βαγόρα, πάντα πρώτος!
Στους πρώτους πρώτος, 'αγγελε, πατρίδας δοξασμένης.
Συ μέχρι χτες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία!
Τα 'πε κι απλώθηκε σιωπή πα' στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω από κείνο τ' αδειανό, παντοτινά γεμάτο.


Πηγή: cyprusvoice.forumup.gr

Ελάχιστος φόρος τιμής στον Ευαγόρα Παλικαρίδη

Σαν σήμερα, τη νύχτα της 13 προς 14 Μαρτίου 1957, στην Κύπρο οι Άγγλοι εκτελούν με απαγχονισμό τον Ευαγόρα Παλλικαρίδη

Ένας δεκαοχτάχρονος μαθητής, ο οποίος διακρίθηκε για τη δράση του στις μαθητικές διαδηλώσεις εναντίον του Άγγλου κατακτητή. Τα ξημερώματα της 14ης Μαρτίου του 1957 απαγχονίσθηκε από τους Άγγλους. Ήταν ο τελευταίος απαγχονισθείς Έλληνας κατά τον απελευθερωτικό αγώνα, όπως ο ίδιος το ευχήθηκε. Ο Ευαγόρας άφησε πίσω του πλειάδα ποιημάτων καθώς και ο ίδιος ήταν ποιητής. Το πιο γνωστό είναι το "Θα πάρω μιαν ανηφοριά", το οποίο έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί και το άφησε στην τάξη του ως αποχαιρετιστικό μύνημα για τους συμμαθητές του τους οποίους άφηνε πίσω.







Θα πάρω μια ανηφοριά
Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς,
την μάνα, τον πατέρα,
μεσ' τα λαγκάδια πέρα,
και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη λευτεριά,
θα 'χω παρέα μόνη,
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές,

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θα 'ρθει το καλοκαίρι,
τη λευτεριά να φέρει,
σε πόλεις και χωριά,

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν' στη Λευτεριά,

Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,
θα μπω σ' ένα παλάτι,
το ξέρω θα 'ν' απάτη,
δεν θά 'ναι αληθινό,

Μες το παλάτι θα γυρνώ,
ώσπου να βρω το θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο,
να κάθεται σ' αυτόν,

Κόρη πανώρια θα της πω ,
άνοιξε τα φτερά σου,
και πάρε με κοντά σου,
μονάχα αυτό ζητώ,

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί!
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό,
έναν παλιό του φίλο,

Ας πάρη μιαν ανηφοριά,
ας πάρη μονοπάτια,
να βρή τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

5 Δεκεμβρίου 1955