Ελάχιστος φόρος τιμής στον Ευαγόρα Παλικαρίδη (συνέχεια)

Ο Φώτης Βαρέλης, Δωδεκανήσσιος ποιητής και καθηγητής πανεπιστημίου, κατασυγκινημένος από το φαινόμενο του Ευαγόρα Παλλικαρίδη, γράφει το 1957 το ακόλουθο ποιήμα, από τα πιο χαρακτηριστικά για τον δεκαοχτάχρονο ήρωα. Ο Φώτης Βαρέλης, μέσα στην ταπεινότητά του, άφησε το ποιήμα του να γίνει θρύλος, χωρίς το όνομά του. Αποδόθηκε σε άγνωτο ποιητή, και πολλές φορές συναντάται ως δημοτικό της Εποχής! Δεν παύει όμως να αντανακλά τη δόξα της θυσίας του Παλλικαρίδη και να μεταδίδει τη συγκίνση που προκαλεί.














ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΙΚΑΡΙΔΗΣ
(Του Βαγορή)

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμμάλας τη θηλιά σπαρτάραφε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ' άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης Εκκλησιά, πανεί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει,
χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη, κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

-Παρόντες όλοι;
-Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
-Παρόντες, λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει:
-Σήκω Ευαγόρα να μας πεις Ελληνική Ιστορία!
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν σ' αναφιλητά, ετούτοι κι όλη η τάξη.

-Παλλικαρίδη, άριστα! Βαγόρα, πάντα πρώτος!
Στους πρώτους πρώτος, 'αγγελε, πατρίδας δοξασμένης.
Συ μέχρι χτες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία!
Τα 'πε κι απλώθηκε σιωπή πα' στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω από κείνο τ' αδειανό, παντοτινά γεμάτο.


Πηγή: cyprusvoice.forumup.gr