Φόρος εισοδήματος

Φόρος εισοδήματος, μια νομοθεσία που πρέπει να ισχύει για όλους(;) ή που θα έπρεπε να ισχύει για όλους, αλλά η πραγματική της ισχύς εξαντλείται μόνο σε μερικούς.

Φανερά πληγωμένη η Κυπριακή οικονομία, όχι  μόνο λόγω του τραγικού περιστατικού στο Μαρί στις 11 Ιουλίου και της συνεπακόλουθης καταστροφής μεγάλου μέρους της υποδομής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Κύπρο, αλλά και λόγω των από μακρού συσσωρευμένων προβλημάτων.
Για τον ένα ή τον άλλο λόγο όμως, η Κύπρος έχει σήμερα μια υποβαθμισμένη (και σύμφωνα με τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης) οικονομία, με αρνητικό ή έστω μηδενικό ρυθμό ανάπτυξης, όπου τα αναπτυξιακά έργα που γίνονται, γίνονται γιατί ξεκίνησαν εδώ και αρκετούς μήνες. Φαίνεται όμως ότι σημαντική συνεισφορά στην κατάσταση της κυπριακής οικονομίας αποτελούν κυρίως τα συσσωρευμένα προβλήματα, παρά τα συνεπακόλουθα της έκρηξης στο Μαρί.


Ένα τέτοιο συσσωρευμένο πρόβλημα αποτελεί και η αδυναμία του κράτους στην είσπραξη φόρων, αφού η ικανότητα φοροεισπρακτικής πολιτικής εξαντλείται αποκλειστικά και μόνο στους μισθοσυντήρητους, είτε αυτοί είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι, είτε είναι υπάλληλοι ημικρατικών οργανισμών, είτε δημόσιοι υπάλληλοι. Πιο κάτω θα προσπαθήσω να κάνω μια απλή, λογική και ποιοτική ανάλυση (δεν θα αναφερθώ σε αριθμούς και οικονομικούς όρους που μπορεί να προκαλέσουν σύγχυση) με σκοπό να δείξω αυτήν ακριβώς την παραδοξότητα που υπάρχει.
Θα ξεκινήσω λοιπόν από μία αρχή η οποία είναι(;), πρέπει να είναι, αλλά και θα έπρεπε να είναι γενικά παραδεκτή. «Ο νόμος είναι για όλους ίσος και δεν υπάρχουν εξαιρέσεις από τον νόμο. Και ο νόμος λέει όλοι οι πολίτες του κράτους πρέπει να υποβάλλουν φορολογική δήλωση και να συνεισφέρουν στο κοινό ταμείο του κράτους, όταν τα εισοδήματα τους είναι τέτοια που να δικαιολογούν συνεισφορά.»

Όλοι λοιπόν οι μισθοσυντήρητοι αντιλαμβάνονται από τον πρώτο κιόλας μισθό τους την εφαρμογή της πιο πάνω αρχής, με την αποκοπή του αναλογούντος φόρου εισοδήματος από το λογιστήριο της εργασίας τους και την υποχρεωτική, κατά τον νόμο, συμπλήρωση της φορολογικής τους δήλωσης. Έτσι κάθε μισθωτός συνεισφέρει, πριν ακόμα βάλει τον μισθό του στην τσέπη του, στον κρατικό κορβανά και είναι με αυτό τον τρόπο νόμιμος απέναντι του νόμου, αλλά (σήμερα) και πατριώτης διότι συναισθανόμενος την τραγική κατάσταση της οικονομία εκπληρώνει αυτή τη βασική του υποχρέωση προς την πατρίδα.

Συμβαίνει το ίδιο όμως με τους επιχειρηματίες, τους γιατρούς, τους δικηγόρους, τους μηχανικούς, κυρίως την ελίτ των ελευθέρων επαγγελματιών, αλλά και άλλους ελεύθερους επαγγελματίες, όχι και τόσο ελίτ; Είναι και αυτοί ίσοι απέναντι στον νόμο ή μήπως ο νόμος είναι λίγο μυωπικός για αυτούς και δεν τους βλέπει; Φαίνετε πως ο νόμος είναι κάπως μυωπικός. Φαίνεται πως δεν είναι τόσο ίσοι απέναντι στον νόμο, όπως τον απλό, τον μισθοσυντήρητο συμπατριώτη μας!!, όχι γιατί το λέω εγώ αλλά γιατί πολλές φορές η ηγεσία του Φόρου εισοδήματος έχει πει, «δεν μπορούμε να εισπράξουμε από τις συγκεκριμένες ομάδες επαγγελματιών». Αυτό τώρα τι σημαίνει; Σημαίνει απλά ότι εκεί που το κράτος προϋπολογίζει τόσα λεφτά εισπράξεις από τον φόρο εισοδήματος (τα λεφτά από τον φόρο εισοδήματος πάνε αποκλειστικά σε δαπάνες που επιστρέφουν όφελος πίσω στον απλό κόσμο) και με δεδομένη την αδυναμία είσπραξης, μαζεύει στο κοινό ταμείο πολύ λιγότερα λεφτά. Άρα το κράτος βρίσκεται σε ένα αρνητικό ισοζύγιο αφού έχει λιγότερα να διαθέσει από αυτά που προϋπολογίζει. Θα πει κάποιος μα αυτές οι κατηγορίες επαγγελματιών αποτελούν ένα ολιγάριθμο πλήθος
φορολογουμένων(;) σε σχέση με το πλήθος των μισθοσυντήρητων φορολογουμένων, κάτι που αποτελεί μέρος μόνο της αλήθειας. Η πλήρης αλήθεια είναι ότι ναι μεν είναι ολιγάριθμοι, αλλά τα λεφτά που διαχειρίζονται είναι πολλαπλάσια (των λεφτών των μισθοσυντήρητων). Με το πιο πάνω σκεπτικό υπόψη ας θυμηθούμε την επίσκεψη μας σε ένα δικηγόρο, σε ένα γιατρό, ένα αρχιτέκτονα ή και ένα μηχανικό αυτοκινήτων ή την χρέωση για ένα κουτσοδούλι. Ζητούμε την χρέωση για την παροχή της υπηρεσίας, «το ύψος της οποίας είναι πάντοτε σύμφωνα με τον αντίστοιχο επαγγελματικό σύνδεσμό (Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει) αλλά …. απόδειξη δεν μας δίνεται κατά την καταβολή του αντιτίμου. Και αυτό το «απόδειξη δεν μας δίνεται» έχει να κάνει απευθείας με την ικανότητα του Φόρου εισοδήματος να ελέγξει την ορθότητα της φορολογικής δήλωσης του κατατέθηκε (αν κατατέθηκε) και την επιβολή φόρου. Έτσι μέσα από αυτή τη παραδοξότητα παράγεται μια παράπλευρη οικονομία που έχει να κάνει με το σύνολο των λεφτών που πληρώνει ο απλός κόσμος και για τα οποία δεν του δίδεται απόδειξη (ο νόμος λέει ότι ο επαγγελματίας είναι υποχρεωμένος να δίνει απόδειξη και όχι ότι ο δεχόμενος τις υπηρεσίες έχει υποχρέωση να ζητά απόδειξη). Αυτή η παράπλευρη οικονομία έχει μεγάλο μέγεθος και αν λάβει υπόψη κάποιος την επίδραση σε αυτή του χρόνου και την κρατικής ανικανότητας για είσπραξη τότε θα πρέπει να είναι τεράστιου μεγέθους, κάτι που μου επιτρέπει να δεχτώ ως αληθή τα όσα λέει ο Γενικός Γραμματέας της ΠΑΣΥΔΥ για τους έχοντες και κατέχοντες. Παράπλευρα δε και επειδή, κύρια σήμερα, οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελούν κόκκινο πανί για το επιμελητήριο και για άλλους οικονομικούς φορείς, πρέπει να αναφερθεί ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι εκτελούν την πατριωτική τους υποχρέωση έναντι του κρατικού κορβανά και δεν περιφέρουν την γλώσσα τους λοιδορώντας. Καλά θα κάνουν λοιπόν όλοι, πρώτα από όλα και πριν από όλα να εκτελούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος με συνέπεια και μετά να μιλούν, διότι η οικονομία της πατρίδας είναι σε κακό χάλι και όλοι ανεξαίρετα πρέπει να συνεισφέρουν. Είναι βέβαια στο χέρι του κράτους να άρει την παραδοξότητα με πίεση στις διάφορες ομάδες επαγγελματιών, αλλά ο ορθός πατριωτισμός επιβάλει όπως όλοι συναισθανθούμε τον κίνδυνο και σπεύσουμε προς βοήθεια.

Εκειβόλος