Συνέντευξη με τον Κύπριο συγγραφέα Γιάννο Λαμπή !

Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά
Φωτογραφία: Ianjerry


Η συνέντευξη με το Γιάννο Λαμπή έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου του μυθιστορήματος, που φέρει τον τίτλο "Ιοκάστη".
Ο συγγραφέας γεννήθηκε στη Λεμεσό και εργάζεται στη Μετεωρολογική Υπηρεσία.
Χρονογραφήματα και ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί κατά καιρούς στον ημερήσιο Τύπο και σε περιοδικά. Επίσης, έχει γράψει θεατρικά έργα, εκ των οποίων μερικά έχουν ανεβαστεί από διάφορους θεατρικούς ομίλους.









Κύριε Λαμπή, σύμφωνα με τους ψυχιάτρους, η παιδική μνήμη ξεκινάει περίπου στα τέσσερα χρόνια. Εσείς από τα παιδικά σας χρόνια τι θυμάστε και τι προτιμάτε να ξεχνάτε;

Η ζωή μας είναι σαν ένα ταξίδι. Στο δρόμο μαζεύουμε εικόνες, ακούσματα, συναισθήματα και μυρωδιές. Όλα αυτά μαζί γίνονται σιγά / σιγά μια λίμνη που μας πλημμυρίζει και στο τέλος μας κάνει να είμαστε αυτοί που είμαστε.
Όλα έχουν το σκοπό και τη χρησιμότητα τους. Τίποτα δεν περισσεύει. Παίρνοντας ένα τριαντάφυλλο στο χέρι, παίρνεις μαζί και τα αγκάθια του. Δεν μου αρέσει να ξεχνάω, γιατί πιστεύω ότι, ξεχνώντας, δεν μπορώ να μάθω και να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Πότε είχε ολοκληρωθεί στη σκέψη το βιβλίο σας που φέρει τον τίτλο "Ιοκάστη"; Ποιες ήταν οι πηγές έμπνευσής σας;


Βασικά, δεν ήταν η ολοκλήρωση στη σκέψη μου που προηγήθηκε, αλλά η ολοκλήρωση του ζυμώματος της ψυχής μου. Όταν ένοιωσα, δηλαδή, ότι πλέον δεν φοβόμουν να εκθέσω τη ψυχή μου, αλλά ένιωθα την ανάγκη να τη μοιραστώ και να τη στείλω στους ανθρώπους που αγαπώ και γενικότερα στους φίλους και συνανθρώπους μου. Μετά από αυτό είχα το ερέθισμα και το στόχο.
Ποτέ μου, όμως, δεν είχα ολοκληρωμένο στη σκέψη μου το βιβλίο. Ακολούθησα τα μονοπάτια και τα στενά δρομάκια, που μου έδειχνε η καρδιά και η ψυχή μου, και τότε ήταν που με συνεπήρε και η όλη διαδικασία του γραψίματος.
Όλες οι πτυχές του βιβλίου βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες. Ιστορίες απλών, καθημερινών ανθρώπων που συνήθως προσπερνάμε στο δρόμο μας σχεδόν αδιάφορα. Ακόμα και το βλέμμα ή η στάση του κορμιού των ανθρώπων μου δημιουργεί κραδασμούς, σκέψεις και εικόνες.

Η ηρωίδα του βιβλίου σας, η Ιοκάστη, αναγκάστηκε να καταπατήσει τις αξίες της, προκειμένου να πραγματοποιήσει τους στόχους της. Εσείς μπήκατε ποτέ σε ένα τέτοιο δίλημμα;

Ναι. Σίγουρα, βρέθηκα και αρκετές φορές μάλιστα, μπροστά σε τέτοια διλήμματα. Είναι εκείνες οι στιγμές που με κάνουν να σταματώ για λίγο. Να στέκομαι και να κοιτάζω τους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μου. Να προσπαθώ να αφουγκραστώ τους ανθρώπους. Να καταλάβω το μύθο που έχω μπροστά μου. Και δεν μου είναι δύσκολο, γιατί ο μύθος που είναι ψεύτικος, είναι απλώς καταναλωτικός και με ημερομηνία λήξεως. Ενώ ο αληθινός μύθος είναι αυτός που προσπαθεί να διδάξει την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ στον άνθρωπο.

Ποιες είναι οι σημαντικότερες αξίες για σας;

Αγάπη, συγχώρεση, ανοχή και σεβασμός προς το συνάνθρωπο μας. Αυτές οι αξίες ζωής πιστεύω ότι πραγματικά φλογίζουν την ανθρώπινη ψυχή και την κάνουν να ζεσταίνεται με ένα χαμόγελο και με μια καλή κουβέντα.

Είστε νυμφευμένος και πατέρας δύο παιδιών. Πιστεύετε ότι ένα ζευγάρι δένεται περισσότερο με την ύπαρξη ενός παιδιού;Μπορεί να αποτελέσει το συνδετικό κρίκο μεταξύ τους;

Θα ξεκινήσω την απάντησή μου με το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας. Ναι, πιστεύω ότι μπορεί να γίνει ο συνδετικός κρίκος μεταξύ τους. Τους δίνει ένα κοινό σκοπό και ενδιαφέρον. Έτσι, καμιά φορά, γίνεται η αιτία για παραμερισμό του εγωισμού. Φυσικά, μπορεί και να αποτελέσει και αιτία διαφωνιών ως προς την ανατροφή του και για τις αξίες που ο κάθε γονιός θέλει να φλογίσει το παιδί του.
Ως προς το πρώτο μέρος της ερώτησης σας, πάλι η απάντηση μου είναι καταφατική χωρίς όμως αυτό να είναι απαραίτητο. Απαραίτητα συστατικά, για να είναι ένα ζευγάρι αρμονικά δεμένο, πιστεύω ότι είναι κυρίως η αγάπη, η επικοινωνία, η εμπιστοσύνη και ο αλληλοσεβασμός.

«Μη μου λες γιατί είσαι έτοιμος να πεθάνεις, πες μου γιατί είσαι έτοιμος να ζήσεις», αναφέρει η Σώτη Τριανταφύλλου στο βιβλίο της "Ο Χρόνος πάλι". Εσείς;

Εγώ, τι: και να πεθάνω είμαι έτοιμος, γιατί από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε προς τα εκεί κατευθυνόμαστε, και έχω μάθει να ζω και να είμαι ευτυχισμένος με όσα έχω. Αλλά και να ζήσω είμαι έτοιμος, γιατί δεν κουβαλάω περιττό φορτίο. Δεν χρειάζομαι τίποτα περισσότερο από μια ξεχασμένη ηλιαχτίδα, για να με ζεστάνει και να χαμογελάσω.

Πώς αντιλαμβάνεστε τις αλλαγές της εποχής μας; Σας τρομάζει η τεχνολογική έξαρση, η επέλαση της λεγόμενης "ιντερνετικής δημοκρατίας";
Δεν απαρνιέμαι τον εαυτό μου, γιατί με τον καιρό έχει αλλάξει, ούτε και τις εποχές. Διαλέγω τα καλύτερα κομμάτια, αυτά που μου ταιριάζουν, τα ρίχνω στο πουγκί μου και προχωρώ. Με τρομάζει ο "ιντερνετικός φασισμός".

Απ’ όλα τα βιβλία που έχετε διαβάσει, ποια είναι τα αγαπημένα σας, αυτά που σας έχουν σημαδέψει;

Είναι πολλά. Αν ξεχωρίσω ένα, θα προδώσω εκατοντάδες άλλα. Ξεχωρίζουν αβίαστα το "Υπόγειο" του Ντοστογιέφσκι και "Τα Σταφύλια της Οργής" του Τζον Στάινμπεκ.

Πώς χαλαρώνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;

Προσπαθώ να φτιάξω το σπίτι μου, να φυτέψω λουλούδια και να κάνω μικρά πράγματα με τα χέρια μου. Αλλά κυρίως μου αρέσει πάρα πολύ το αλισβερίσι με τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι η επαφή μαζί τους μου αποφέρει πάρα πολλά, με κάνει πιο πλούσιο, έτσι προσπαθώ να ανακατεύομαι μαζί τους, στο δρόμο, στη λαϊκή τα πρωινά και κυρίως στο καφενείο, όπου εκεί για μένα είναι μια ιερή ώρα... η ώρα του μυρωδάτου καφέ και της απλής κουβέντας.
Βασικά, χαλαρώνω μέσα από μια μεστή κουβέντα και μια συζήτηση. Ίσως να συμβαίνει αυτό, γιατί το γράψιμο είναι οδυνηρό, έχει πολλή μοναξιά.

Ποια είναι η πιο ωραία σας ανάμνηση μέχρι σήμερα;

Πριν αρκετά χρόνια, πρέπει να ήμουν δώδεκα χρόνων όταν πήγα για διακοπές, μια βδομάδα, στο χωριό της μητέρας μου και έμεινα με τον παππού και τη γιαγιά μου. Είναι ένα μικρό, ξεχασμένο, ριγμένο στο μερί ενός άγριου βουνού χωριό, των πενήντα κατοίκων και με μόνη ασχολία τα χωράφια και το μεγάλωμα ζώων.
Ήταν τότε που μπόρεσα να μαζέψω μέσα στο κουτί της καρδιάς μου το σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ήταν τότε που, χωρίς πολλή προσπάθεια, μέσα από τα χαρακωμένα από τον κάματο πρόσωπά τους, μπόρεσα να έρθω σε επαφή με τη φύση, το θείο, και έμαθα να ονειρεύομαι. Έγινα ονειροπόλος και χαίρομαι, που είμαι τέτοιος, γιατί, αν δεν μπορούμε να ονειρευτούμε και δεν κάνουμε το δικό μας νοερό ταξίδι, αλήθεια, πώς μπορούμε να το βρούμε έξω στην πραγματικότητα;



Αναδημοσίευση από : http://www.gnomihalkidikis.gr